ემო კულტურა _ XXI საუკუნის ახალგაზრდული მოძრაობა_ ვინ არიან ისინი?
ემო კულტურა
ემო XXI საუკუნის ახალგაზრდული მოძრაობაა, რომელიც ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარულია ევროპასა და ამერიკაში. ემო კულტურა ძალიან განსხვავდება სხვა არსებული კონტრკულტურებისგან, ძირითადად იმით, რომ ის ასაკობრივია: ემო მეტწილად თინეიჯერული მოძრაობაა. რა თქმა უნდა, არსებობენ ემო ჯგუფები, რომელშიც თინეიჯერებზე ბევრად უფროსი მუსიკოსები უკრავენ, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ისინი ემოები არიან, ემო არამარტო გარეგნულ არამედ მსოფლმხედველურ ერთიანობასაც გულისხმობს.
იმიჯი
ემოები თავს ბავშვებად მიიჩნევენ, შესაბამისად, ისინი გამოიყურებიან და იქცევიან როგორც ბავშვები. მათი ჩაცმის სტილი ძალიან კონტრასტულია: შავისა და ძირითადად, ღია ვარდისფერი და იისფერის შეხამება, რომელიც იგრძნობა არა მარტო ტანსაცმელში, არამედ მათ გარეგნობაშიც. ეს ორი ფერი მხოლოდ ვიზუალურ დატვირთვას არ ატარებს: მათთვის შავი-დეპრესიულობის, ღია კი პირიქით – პოზიტივისა და ბედნიერების სიმბოლოა.
ემოების ჩაცმულობაში იგულისხმება ვიწრო შარვალი, ტანზე მომდგარი მაისური, რომელიც, როგორც აღვნიშნეთ, შავ და ვარდისფერ ფერებშია შერჩეული და, რა თქმა უნდა, კედები. ასევე ემოების სტილია გრძელი თმა რომელიც 75% სახეს ფარავს. განაწყენებული ემოების თვისებაა, საკუთარი სხეულის დასერვა, რასაც დაგროვილი აგრესისა და სტრესის ტკივილით გამოვლენისა და შემსუბუქების დატვირთვას აძლევენ.
მათ მოსწონთ პირსინგები. ყველაზე „მაგარ“ პირსინგად კი მიიჩნევენ „Snake Bites“ ( ორი ბეჭდის ფორმის რკალი არის გაყრილი ქვედა ტუჩზე). ამ პირსინგს ემოებისთვის სიმბოლური დატვირთვა აქვს, „Snake Bites“ ჩვენს ენზე ითარგმნება, როგორც „გველის ნაკბენი“_ ემოები ცხოვრებას გველთან აიგივებენ, ხოლო საკუთარ თავებს გველის ნაკბენთან , ანუ ამით ამბობენ, რომ მათ ცხოვრება მტკივნეულ დარტყმებს აყენებს.
აღსანიშნავია, რომ ემოების დიდი ნაწილი ვეგეტარიანელია და ბევრი მათგანი გაწევრიანებულია გარემოს დაცვით სხვადსხვა არასამთავრობო ორგანიზაციებში.
კონფლიქტები
როგორც უკვე გითხარით, ეს სუბკულტურა სხვებისგან ბევრი მახასიათებლით გამოირჩევა, მათ შორის იმითაც, რომ ალტერნატიულ კულტურებს შორის ყველაზე დიდ აგრესიას იწვევს არამარტო მასაში, არამედ ალტ-კულტურის სხვა წარმომადგენლებშიც, რაც ძირითადად იგრძნობა აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში, სადაც ჯერ კიდევ ჩანასახის დონეზეა ნებისმიერი სუბკულტურა და არც ემოა გამონაკლისი.
აგრესიის საგანი ხდება, ემო კულტურის სუიციდურობა, კერძოდ, ძალიან გახშირდა ამერიკის შეერთებულ შტატებში სუიციდის ფაქტები ემო კულტურის წარმომადგენლებს შორის. სტატისტიკით, სუიციდის ფაქტები და მცდელობები კონცერტის მიმდინარეობისას ხდება.
True ემო
მიუხედავად იმისა, რომ ემო კულტურა ძალიან ახალგაზრდაა, უკვე ორად გაიყო. ერთი ნაწილი თავს true ემოს (ანუ ნამდვილ ემოს) უწოდებს და დანარჩენები პოზიორებად მიაჩნია, რომლებიც სახელს უტეხენ ემო მიმდინარეობას. ამის გამო ხშირია დაპირისპირებები, თუმცა ეს ძირითადად დასავლეთის ქვეყნებში ხდება, სადაც უკვე ემო კულტურა მყარად დგას ფეხზე.
ემო ცხოვრების წესი
თავად ემოები მიიჩნევენ, რომ მშვიდობისმოყვარეები არიან და მათი გართობა უფრო ცელქობას ჰგავს. უმეტესობას აქვს დღიური, რომელსაც „ზინ“-ს უწოდებს. ზინი მათი მესაიდუმლეა, რომელშიც წერენ ემო ცხოვრების არც თუ ისე ბედნიერ დღეებზე. ისინი ხშირად აკეთებენ ჩანახატებს, წერენ ლექსებს, კითხულობენ ნაწარმოებებს, რომლშიც ძლიერი ემოციურ განცდებზეა საუბარი. მათ უმეტესობას განსაკუთრებით ხობლავს, დოსტოევსკის „დამცირებულნი და შეურაცხყოფილნი“ და ჩაკ პალანიკის „მებრძოლთა კლუბი“.თუმცა მათი ძირითადი გართობა მაინც მუსიკაა – ემო-როკი, ემო-პანკი, ემო-ჰარდკორი.
ემოთა უმრავლესობა აცნობიეებს, რომ ბავშვობა დიდხანს არ გაგრძელდება და მალე მოუწევთ სხვა ადამინების მსგავსდად ცხოვრება, თუმცა არიან ისეთებიც, რომლებიც აპირებენ ცხოვრების ბოლომდე უერთგულონ ემო კულტურას, მაგრამ როგორები იქნებიან ისინი 35-40 წლის ასაკში თავადაც არ იციან და ვერც წრმოუდგენიათ.
ემო მუსიკა
ემო ანუ ემოციური მუსიკა ჰარდკორის ერთ-ერთი განხრაა, გამოირჩევა ძლიერი ემოციურობით, როგორც ინსტრუმენტალური კუთხით, ასევე ვოკალის ჟღერადობითაც, საერთოდ, ემო მუსიკის სტრუქტურა დამყარებილია რითმის ნელ-ნელა მატებაზე, რომელიც სრულდება კულმინაციით, ემო მუსიკა აქცენტს სწორედ ემოციაზე აკეთებს და აქ ნაკლებად აქცევენ ყურადღებას დაკვრის ტექნიკის სირთულესა დ მის მრავალფეროვნებას.
„ლირიკა პირადულია, ზოგჯერ პოლიტიკურიც, მუსიკა მელოდიური და ზოგჯერ ქაოტური“
