“ავიღე  ქვა, გავაქანე და პირდაპირ უფლის სახეს თვალში მოვარტყი”

გადაცემაში “უხერხული კითხვები” სტუმრად ყოფნის დროს მსახიობმა, ლაურა რეხვიაშვილმა ერთი მეტად საინტერესო და საგულისხმო ისტორია მოყვა, რომლესაც უცვლელად გთავაზობთ.

“მერვე კლასის მოსწავლე ვიყავი, ლაშქრობაზე წაგვიყვანა პიონერ ხელმძღვანელმა, მახსოვს,  ვთამაშობდით “ცაში ასროლილი ქუდები”. ასეთი თამაში იყო, ქუდი უნდა ააგდო ცაში მაღლა,  სანამ დავარდება ძირს უნდა  გადაიხარხარო და დავარდება თუ არა,  უნდა გაჩუმდე. სულ მე ვაგებდი, ხან შეგნებულად, ხან შეუგნებლად. ის ვინც წააგებს,  ავალებენ, თხოვენ ლექსის თქმას, ან  რაღაც-რაღაცების გაკეთებას. მომბეზრდა თამაში და შევედი ალავერდის ტაძარში,  გაგონილი მქონდა ასეთი რამ,  რომ იქ იყო მაცხოვრის ხატი, რომლიდანაც  უფლის სახე შენ გიყურებს საითაც არ უნდა წახვიდეო… ეს იყო, სისულელე, ჩვეულებრივი სურათი… შვეულში და არა პროფილში გადაღებული ნებისმიერი ფოტო, გგინია, რომ შენ გიყურებს.  შევხედე პირდაპირ ხატს და მიყურებს,  წავედი მარჯვნივ – მყურებს… წავედი მარცხნივ – მიყურებს.. აი, ამ გავლა-გამოვლაში ამებლანდა ფეხებშ ქვა, რომელიც არ ვიცი, საინდან გაჩნდა ტაძარში. რამოდენიმეჯერ კიდევ გადავამოწმე, მართლა მიყურებდა თუ არა ხატი მე… უცებ სრულიად ბრიყვმა ბავშვმა, არაფრისმცოდნემ, ვინ გვასწავლიდა მაშინ ქრისტეს, ან რელიგიას, ან ღმერთს, ავიღე  ეს ქვა, დავდექი, გავაქანე და პირდაპირ უფლის სახეს  თვალში მოვარტყი. საზარელმა ხმამ მოიცვა ტაძარი. უფლის თვალიდან საღებავი გადმოვიდა.  შემეშინდა… ისეთი საზარელი ხმა იყო… ხმამ დამთრგუნა ძალიან და გამოვვარდი  და ვითომც არაფერი, ისე გავაგრძელე ბავშურად იმ ყველაფრის კეთება, რისთვისაც  ვიყავი მისული იქ…

საღამოს საწოლში გავშეშდი. აბსოლუტურად გავშეშდი.   გონება არ დამიკარგავს, მაგრამ ვერ ვიმორჩილებდი  მეტყველებიდან დაწყებული, ვერც სხეულის რომელიმე ნაწილს და ვერც მაღლა კიდურებს და ვერც ქვედა კიდურებს… გავიღვითქე ოფლში, წყალში…  ძალიან რომ შევწუხდი და მომეჭირა, არც მეტი, არც ნაკლები,  მარწუხები,  არ ვიცი,  რა ძალამ გადამატრიალა კედლისკენ (დღემდე არ ვიცი , რა ქვია ამ ძალას) და უფლის სისხლიანი სახე  და თვალი დამანახა… სახე, ანუ გამოსახულება თავის, რომელიც ეჭირა ქალს… შემდეგ მან დაიწყო მოძრაობა, გადაიარა კედელი და გაქრა.

დედას ვუამბე ეს ამბავი, მამას ვუამბე, იმიტომ, რომ ეს ერთხელ არ მომხდარა. დამეუფლა სახელი რომ არ აქვს  ისეთი ავადმყოფობა… ყოველღამე  ,ფაქტობრივად, ერთი და იმავე მდგომარეობაში ვიყავი.  (მაშინ მონათლული ვიყავი, რა საკვირველია) წამომიკიდებდა ხოლმე მამაჩემი  და ზურგით მიმარბენინებდა სხვადასხვა ექიმთან.  სანამ მასთან მივაღწევდით,  გამოვლიდა  ყველაფერი, მოვბრუნდებოდთ სახლში და ვიყავი ჩვეულებრივი ადამიანი.

ამის შემდეგ წამომიყვანეს თბილისში,  მომატარეს ყველაფერი , რისი შესაძლებლობაც იყო. ყველა  პროფესიონალი, გახმაურებული,  ექიმის ხელში გამომატარა მამამ და დედამ. ვერავინ მიშველა. ხან სწრაფ ზრდას აბრალებდნენ ჩემს ამბავს, ხან ჰორმონალურ ცვლილებებს…  ამომაჭრეს გლანდები, ამომაჭრეს ბრმა ნაწლავი… მთელმა სოფელმა გაიგო, რომ დავინვალიდდი.

ერთხელაც ვზივარ გარეთ, ჩამოიარა ვიღაც ქალმა, რომლის სახელიც არ ვიცი და დედას უთხრა,  ყველაფერი ხომ გააკეთეთ,  ერთი თინათინს შეალოცინე, რა იქნებაო.  თინათინი სოფელში ცხოვრობდა, ჩვეულებრივი ქალი. ჩამიყვანა დედაჩემმა სოფელში და მიმიყვანა თინათინთან.   თინათინმა გამოიტანა მატყლის ფთილა… უკვე საჩეჩელზე გაწმენდილი მატყლის ქულები გამოიტანა. თითის ტარზე გადაასკვნა და დაიწყო აღმოსავეთის და დასავლეთის ქართული სალოცავების ბუტბუტი. ალავერდის ტაძარი რომ ახსენა, ჩვენს თვალწინ გადასკვნილი მატყლი გადაიხსნა… (ეს  არც  ჩემი სიზმარია და არც მხატვრულად ვყვები მომხდარს…) ამის შემდეგ მითხრა თინათინმა, ჩემო ქალო, აბა გაიხსენე, ალავერდის ტაძარში როდის იყავი ბოლოსო, ამის თქმა იყო  და დამეწყო ისევ ის პროცესი, რომელიც ღამით არ მაძლევდა მოსვენებას, თუმცა სწრაფად გადამიარა და მოვუყევი ის, რაც თქვენც გიამბეთ.  მან გაუშვა დედაჩემი…დაახლოებით 10 საღამო მიტარებდა ლოცვებს. შემდეგ  მწარე მონანიებითა და ცრემლით,  სამჯერ შემოვუხოხეთ ალავერდის ტაძარს და წამოვედით.  ამით დასრულდა ეს ისტორია.

ამის შემდეგ ვიცი, რომ ღმერთის გარეშ არაფერი არ არის.”

განაგრძეთ კითხვა 

დატოვეთ კომენტარი

კომენტარები